Interview met Maximilian Streich

Kun je iets vertellen over hoe je fotograaf bent geworden? En vertel ons iets over je foto's.

Mijn fotografische reis begon eerder autodidactisch. Na mijn eindexamen kocht ik van mijn spaargeld mijn eerste DSLR-camera, een Nikon D5000, en experimenteerde ik eerst met landschapsfotografie. De echte vonk kwam echter toen ik naar Berlijn verhuisde, waar ik communicatiewetenschappen studeerde. De dynamiek van het stadsleven en de multiculturele sfeer van de stad fascineerden me en zorgden ervoor dat ik mijn perspectief veranderde. Ik begon architectuur te fotograferen en daarbij steeds meer mensen en details in mijn composities op te nemen. In het begin waren de mensen eerder bijzaak in groothoekopnames, maar in de loop der jaren heb ik me van 'groot naar klein' gewerkt, totdat de mensen en specifieke details de centrale elementen van mijn foto's werden. In mijn fotografische werk ben ik van groothoekopnames in het begin, de laatste jaren meer naar close-upopnames van scènes geëvolueerd. Ik probeer me te concentreren op details in scènes, motieven sterker te abstraheren en met niveaus te spelen.

Mijn foto's vallen vaak op door hun sterke kleuren. Kleur is voor mij een krachtig middel, niet alleen esthetisch, maar ook om verhalen te vertellen en emoties over te brengen. Daarnaast speel ik veel met licht, schaduw, reflecties en oppervlaktestructuren. Ik probeer het alledaagse zo in scène te zetten dat het nieuw en ongebruikelijk lijkt, om de kijker uit te dagen om beter te kijken. Ik wil de wereld laten zien zoals ik die zie, een mix van het vertrouwde en het buitengewone.

Wat fascineert je aan de stad bij 'slecht' weer – wat ontdek je als anderen liever binnen blijven?

Foto: Maximilian Streich - De 10 mm diepe ArtBox van zwart aluminium pikt niet alleen de donkere nuances van het motief op, maar geeft de fotoafdruk op alu-Dibond ook een opvallend ruimtelijk effect met een eigentijds designkarakter.

'Slecht' weer is voor mij eigenlijk 'goed' weer om te fotograferen! Het verandert de stad op een manier die bij zonneschijn niet zichtbaar is. Water – of het nu regen, plassen of condens op ramen is – is een belangrijk element in mijn werk. Het biedt ongelooflijke mogelijkheden voor abstractie en reflecties. Een regenwets trottoir verandert in een enorme spiegel die de lichten van de stad en de kleuren van de lucht op een unieke manier weerkaatst. Regendruppels op ramen creëren prachtige patronen en vervormingen die een heel ander perspectief op de wereld bieden. Terwijl anderen beschutting zoeken, ben ik buiten en ontdek ik deze vluchtige, vaak over het hoofd geziene momenten van schoonheid en het samenspel van elementen die alleen onder dergelijke omstandigheden ontstaan. Het is een manier om het gewone in iets buitengewoons te veranderen.

In 2012 heb ik voor het eerst geëxperimenteerd met foto's in de regen en toen was ik nogal bang voor mijn camera. Maar de bijzondere sfeer van licht en kleuren die straatfotografie in de regen met zich meebrengt, fascineerde me en ik ging steeds vaker onder deze omstandigheden fotograferen. Slecht weer werd een belangrijk stijlelement in mijn foto's. Regen, sneeuw en mist geven zelfs bekende ansichtkaartmotieven van steden een heel nieuwe sfeer en stimuleren mijn creativiteit. Regen helpt daarbij bijvoorbeeld erg, omdat het overal reflecties creëert.

Is er een foto (in onze selectie) die je bijzonder veel betekent of een speciaal verhaal vertelt?

Mijn serie "The Liquid Faces Series" ligt me momenteel bijzonder na aan het hart. Het combineert veel van de visuele elementen die mijn portfolio kenmerken: de harmonieuze, levendige kleuren, de abstracte reflecties en het gebruik van water als organisch canvas. Elke foto in deze serie vertelt voor mij een verhaal over toeval en gerichte observatie. Het is fascinerend hoe gezichten of figuren ontstaan door reflecties in natte oppervlakken en slechts een fractie van een seconde bestaan voordat ze weer veranderen. Deze serie is een diepgaande duik in de abstractie van het dagelijks leven en de vergankelijkheid van het moment.

Wat inspireert je?

Foto: Maximilian Streich - De witte slanke rand creëert een minimalistische, maar duidelijke visuele grens rondom het nachtmotief. Acrylglas zorgt voor extra diepte en dimensie.

Mijn inspiratie komt uit veel verschillende hoeken. Aan de ene kant zijn er de meesters van de vroege straatfotografie, zoals Saul Leiter, Ernst Haas en Fred Herzog. Hun vermogen om de authenticiteit van het dagelijks leven, het subtiele samenspel van kleuren en de essentie van stedelijke landschappen vast te leggen, heeft een diepe indruk op me gemaakt. Hun werk leert me hoe je poëzie kunt vinden in het alledaagse en verborgen schoonheid kunt onthullen.

Aan de andere kant zijn hedendaagse fotografen zoals Christophe Jarcot en Craig Whitehead een grote bron van inspiratie. Hun innovatieve vertelwijzen en hun vermogen om scènes op een frisse en nieuwe manier te interpreteren, verbreden mijn horizon. Ze laten me zien hoe visuele verhalen zich in de moderne wereld ontwikkelen en ik neem een aantal van hun technieken over om mijn eigen werk verder te ontwikkelen.

Maar afgezien van concrete voorbeelden, inspireert vooral de flow die ik bereik tijdens het fotograferen mij. Als ik met mijn camera op pad ben, vertraagt mijn waarneming en ben ik volledig in het moment. Deze intense concentratie op details en scènes, los van de gedachten van het dagelijks leven, is ongelooflijk bevredigend en inspirerend.

Hoe vind je nieuwe perspectieven in een stad die je al zo goed kent?

Ik ga zelden op pad met een vast beeld van een bepaalde foto in mijn hoofd. In plaats daarvan probeer ik mijn omgeving zo open mogelijk te verkennen. Vaak beweeg ik me in een relatief kleine straal rond op plekken die ik goed ken, maar dan vertrouw ik op mijn getrainde selectieve waarneming. Dat betekent dat ik gericht zoek naar visuele triggers: ongebruikelijke kleurenschema's, spannende oppervlaktestructuren, reflecties in glas, water of metaal. Deze triggers helpen me om veelbelovende scènes snel te herkennen.

Soms helpt het ook om bewust bekende dingen los te laten. Motieven zoals paraplu's of hoeden, die ik vroeger vaak gebruikte, zijn tegenwoordig misschien een beetje clichématig geworden. Daarom is het verfrissend om te experimenteren met nieuwe technieken, of dat nu langdurige belichting, onconventionele beelduitsneden of extreme detailopnames zijn. Dat dwingt me om anders te kijken en uit de comfortzone van mijn gebruikelijke invalshoeken te breken.

Welk project of welke stad staat als volgende op je lijstje – en waarom?

Foto: Maximilian Streich - Het Hahnemühle Photo Rag Bright White, met zijn zachte viltstructuur en hoge witgraad, zorgt voor duidelijke contrasten en briljante kleuren. De zwarte passe-partoutlijst “Hamburg” geeft de serie een klassieke, elegante toets.

Bovenaan mijn lijstje staat nu Tokio. Ik ben nog nooit in Azië geweest en dat alleen al maakt de reis voor mij super spannend. Maar wat me vooral aantrekt, is de ongelooflijke visuele dichtheid van deze stad – de combinatie van traditie en toekomst, van smalle straatjes en enorme lichtreclames, van stilte en overprikkeling. Tokio biedt oneindig veel mogelijkheden voor straatfotografie: spannende lichtomstandigheden, ongewone perspectieven, interessante mensen en een esthetiek die ik in Europa niet ken. Ik denk dat deze prikkeloverload mij fotografisch zal uitdagen en tegelijkertijd inspireren.

Welke drie belangrijke lessen zou je beginnende fotografen meegeven die hun eigen, unieke beeldtaal willen ontwikkelen?

• Fotografeer regelmatig. Wacht niet op het perfecte onderwerp, maar ga er steeds weer op uit, zelfs bij slecht licht of slecht weer. Juist dan ontstaan vaak de spannendste foto's.

• Neem de tijd om je eigen stijl te vinden. Dat vergt ervaring, tegenslagen en veel mislukte foto's. Het is belangrijk om eerlijk tegen jezelf te zijn: wat raakt me echt? Wat vind ik visueel interessant?

• Begin gewoon. Je hoeft niet meteen mensen te fotograferen of spectaculaire straatfoto's te maken. Vaak zit de kracht in het stille, het onopvallende. Observeer. En ontwikkel daaruit je eigen blik.

Wat moeten we nog meer over je weten?

Maximilian Streich, geboren in 1990 in Hannover en sinds 2010 woonachtig in Berlijn, ontdekte zijn passie voor fotografie als autodidact. Na zijn eindexamen spaarde hij voor een Nikon D5000, waarmee hij zijn eerste experimenten waagde. Zijn studie communicatiewetenschappen in Berlijn gaf hem nieuwe inzichten in het stadsleven, terwijl verblijven in Londen en Sydney zijn oog voor compositie, licht en architectuur scherpten. In het begin legde hij vooral architectuur vast, waarin mensen slechts als bijzaak voorkwamen. Al snel kwamen zij echter als hoofdrolspelers centraal te staan in zijn beeldtaal, waardoor zijn fotografie een diepere emotionele dimensie kreeg. Zijn werk verscheen in gerenommeerde nationale en internationale tijdschriften en werd gepresenteerd in solo- en groepstentoonstellingen. Sinds 2018 werkt Maximilian als Nikon-ambassadeur mee aan verschillende campagnes. Als spreker en auteur geeft Maximilian inzicht in de moderne straatfotografie. Zijn beeldtaal wordt gekenmerkt door levendige kleuren, spannende reflecties en harmonieuze relaties tussen beeldelementen.