Interview met Michalis Goumas

1. Kun je ons iets vertellen over hoe je kunstenaar bent geworden?

Ik begon met schilderen. Het was mijn eerste manier om de wereld te begrijpen ‒ via textuur, ritme en toon in plaats van woorden. Fotografie kwam later, niet als een verschuiving maar als een uitbreiding. Ik had nooit de bedoeling om fotograaf te worden; ik greep naar de camera wanneer momenten te vluchtig voelden voor verf. Ik was niet geïnteresseerd in technische perfectie of geënsceneerde beelden. Ik volgde mijn instinct: hoe licht over de huid gleed, hoe zout achterbleef, hoe een gebaar emotie vasthield.

Mijn eerste serieuze verkenning hiervan was Summer Renaissance. Het ging niet om concept, maar om reactie: op lichamen in beweging, op water en stilte, op hoe aanwezigheid spreekt vóór taal. Ik heb schilderen en fotografie nooit als gescheiden praktijken gezien. Schilderen leerde me discipline en geduld. Fotografie bracht directheid. Samen vormen ze de taal die ik het meest vertrouw.

Ik denk niet in labels. Ik zie mezelf als iemand die observeert en probeert vast te houden wat anders zou verdwijnen. Als iets me raakt ‒ als het echt geleefd voelt, niet geconstrueerd ‒ dan volg ik dat.

2. Vertel ons iets over je beelden. Wat is je bijzondere interesse? Hoe kies je kleuren, compositie, thema’s, enz.?

Foto: Michalis Goumas - Het motief is gedrukt op Hahnemühle Photo Rag Ultra Smooth Fine Art-papier. Het fluweelzachte oppervlak en de matte afwerking zorgen ervoor dat het motief bijzonder harmonieus overkomt. De passe-partoutlijst geeft tegelijkertijd lichtheid en diepte.

Wat mij aantrekt is wat net onder de oppervlakte ligt ‒ de emotionele onderstroom van een scène. Vaak begin ik met sfeer: de warmte van steen, de stilte tussen gebaren, de echo van net voorbijgaande beweging. Ik wil dat de kijker het beeld niet alleen ziet, maar voelt.

Ik werk met natuurlijk licht en kleur. Mijn palet wordt gevormd door mijn omgeving ‒ stoffige aarde, Egeïsch blauw, zachte grijstinten. Ik vermijd zware manipulatie; ik laat imperfecties de toon zetten. Qua compositie neig ik naar openheid en asymmetrie ‒ ruimte waar iets stil kan ontstaan.

Terugkerende thema’s ‒ het mannelijk lichaam, de zee, eenzaamheid ‒ zijn niet gepland. Ze keren terug omdat ze mijn omgeving en mijn manier van kijken weerspiegelen. Ik bouw geen verhalen; ik merk op. Het lichaam is voor mij niet symbolisch. Het is landschap ‒ kwetsbaar, veranderlijk en echt.

3. Jouw werk staat bekend om uitzonderlijke details en composities. Hoe vang je momenten om die unieke emotionele diepte te bereiken?

Het begint met volledig aanwezig zijn ‒ niet alleen als kunstenaar, maar als mens. Ik haast me niet om te fotograferen. Ik wacht. Ik observeer, totdat er iets ontstaat dat verder gaat dan esthetiek. Wat me boeit, is het moment vóór bewustwording ‒ de flikkering vóór een blik, de adem vóór een gebaar.

Die diepte komt niet voort uit controle. Ze komt voort uit vertrouwen. Ik geef zelden directe aanwijzingen. Soms doe ik een suggestie, maar daarna stap ik terug. Ik wacht tot iets echts naar boven komt.

Technisch hou ik het eenvoudig: natuurlijk licht, een vaste lens. Maar het gaat niet om apparatuur. Het gaat om intuïtie ‒ weten wanneer je niet moet afdrukken. Sommige van mijn meest betekenisvolle beelden ontstonden toen de sessie officieel al voorbij was. Vaak verschijnt er een soort eerlijkheid zodra verwachtingen wegvallen.

4. Je portfolio toont een indrukwekkende variëteit aan thema’s en perspectieven. Hoe kies je de verhalen die je wilt vertellen, en wat inspireert je om ze vast te leggen?

Foto: Michalis Goumas - De karakteristieke parelmoerglans van Hahnemühle FineArt-papier versterkt de expressiviteit van de onderwateropname. Het schaduwvoegframe Basel van zwart eikenhout geeft het motief een heldere, elegante omlijsting.

Ik begin niet met verhalen. Ik begin met aandacht. Ik plaats mezelf in een ruimte ‒ een stille kamer, een schaduwpad, een stuk kustlijn ‒ en ik blijf open. Waar ik op wacht, is geen narratief, maar een gevoel. Een toon. Een verschuiving in de lucht. Van daaruit ontvouwt de rest zich vanzelf.

Bepaalde thema’s keren terug ‒ intimiteit, stilte, de zee ‒ niet gepland, maar omdat ze iets inwendig weerspiegelen. Ik let op kleine gebaren: hoe iemand zijn hand laat rusten, hoe water zich aan de huid hecht, het stille gewicht van een blik. Zulke dingen openen emotionele ruimte.

Soms maak ik schetsen van tevoren ‒ een indruk die ik wil vasthouden ‒ maar zodra ik in het moment ben, laat ik het plan los. Wat telt is gevoeligheid: iemand laten bestaan zonder hem in een beeld te duwen. In de ruimte tussen bewustzijn en instinct begint alles.

5. Je onderwaterreeks is geïnspireerd door renaissanceschilderijen. Hoe kwam je op dit idee en welke uitdagingen bracht het met zich mee?

Ik ben altijd aangetrokken geweest door de balans en stilte van renaissancefiguren ‒ hun gevoel van spanning tussen beweging en terughoudendheid. Toen ik onder water begon te fotograferen, voelde ik onmiddellijk diezelfde kwaliteit. Water verandert alles: het vertraagt het lichaam, buigt het licht, heft gewicht op. Het resultaat voelde tijdloos ‒ alsof je in een bewegend fresco stapte.

In het begin probeerde ik scènes te sturen. Ik bracht schetsen en referenties mee. Maar de zee volgt geen aanwijzingen. Ik moest loslaten. Toen ik dat deed, werden de beelden vrijer, echter. Het water dicteerde zijn eigen ritme. Draagkracht bepaalde de houding. Licht werd onvoorspelbaar, en die onvoorspelbaarheid voegde diepte toe.

Natuurlijk waren er uitdagingen: adem inhouden, kalm blijven, vertrouwen opbouwen met iemand in een kwetsbare toestand. Maar juist die beperkingen hielpen. Ze creëerden een nabijheid die voelbaar werd in het beeld. Onder water kun je niets faken. Elke beweging telt. Elke rimpeling vertelt.

6. Veel fotografen spreken over het belang van “het juiste moment.” Is er een bepaald moment of ontmoeting dat je als keerpunt in je carrière of artistieke ontwikkeling ziet?

Ja ‒ maar het was stil, bijna onopvallend. Ik liep alleen langs een baai op het eiland, zonder camera. Het licht was zacht, de zee stil, en de tijd leek te verdwijnen. Er gebeurde niets bijzonders. Maar iets viel op zijn plaats in mij.

Tot dat moment probeerde ik het beeld te “maken”. Die dag begreep ik dat dat niet hoefde. Ik moest het opmerken. De meest betekenisvolle momenten kondigen zichzelf niet aan. Ze vragen om ontvangen te worden, niet om gevangen te worden. Die verschuiving ‒ van streven naar bewustzijn ‒ veranderde mijn werk.

Sindsdien grijp ik minder in. Ik luister meer. Ik hoef het beeld niet uit te leggen als het gevoel draagt. Dat ene kleine moment leverde geen foto op ‒ maar het veranderde mijn manier van kijken. En dat was voor mij het echte keerpunt.

7. Je hebt specifieke producten gekozen om je werk te tonen. Welke materialen en formaten selecteer je, en waarom?

Foto: Michalis Goumas - De fotoafdruk achter acrylglas zorgt voor intense kleuren en een indrukwekkend diepte-effect. Door de frameloze laminering lijkt het grootformaat bijna gewichtloos.

Ik kies materialen die de toon van elk werk weerspiegelen. Voor mijn foto’s gebruik ik acrylglas en fine art papier. Acryl versterkt helderheid en diepte, vooral bij onderwaterwerk. Het geeft het beeld een lumineuze kwaliteit. Fine art papier daarentegen verzacht de sfeer. Het absorbeert licht en past bij meer contemplatieve scènes.

Mijn schilderijen laat ik zoals ze zijn ‒ olie op doek. Het materiaal draagt het verhaal. Dat probeer ik niet te reproduceren. Elke keuze komt neer op wat de aanwezigheid van het werk het best bewaart.

8. Je produceert je fotoprints via WhiteWall. Waarom heb je dit platform gekozen en hoe ondersteunt het jouw proces als visueel kunstenaar?

WhiteWall biedt de consistentie die ik nodig heb bij het delen van werk met verzamelaars en klanten. Hun drukwerk ‒ op acryl of fine art papier ‒ sluit aan bij het detailniveau dat ik wil behouden.

Wat het meest helpt, is dat ik me kan concentreren op het creatieve proces. Zij verzorgen de print, verpakking en levering, waardoor alles eenvoudig en efficiënt blijft. Ik hoef niet elk detail zelf te managen, en het resultaat voldoet altijd aan de standaard die ik in mijn studio hanteer.

Het is een praktisch onderdeel van mijn manier van werken geworden ‒ stil, betrouwbaar en in lijn met de integriteit die ik in mijn beelden nastreef.

9. Wat moeten we verder over je weten?

Ik ben Michalis Goumas. Ik leef tussen Athene en het eiland Kythnos. Ik werk zowel met schilderkunst als fotografie, en ik voel me aangetrokken tot de stillere momenten ‒ die vragen om rust en aandacht.

Mijn omgeving vormt mijn blik: de droge wind, de kale steen, het gewicht van het zomerse licht. Ik beweeg langzaam. Ik jaag het beeld niet na ‒ ik wacht erop. Ik maak prints in beperkte oplage omdat ik geloof in tastbare kunst ‒ iets om mee te leven.

Meine Arbeiten wurden in Griechenland, den USA und bald in Belgien gezeigt. Aber mir ist stille Wirkung wichtiger als Sichtbarkeit. Wenn ein Bild bleibt – leise, ohne Forderung – ist das, was zählt. Mich interessiert kein Spektakel. Mich interessiert Nähe. Das versuche ich zu geben.