Interview met Alexandre Dupeyron

1. Kunt u zichzelf voorstellen? Uw carrière, uw inspiratiebronnen, uw motivatie als kunstenaar. 

Toen ik als jonge tiener de magie van de donkere kamer ontdekte, werd ik fotojournalist om mijn reislust en nieuwsgierigheid naar de wereld te bevredigen. Vandaag de dag word ik nog steeds gedreven door deze ontdekkingsdrang, maar ik ben teruggekeerd naar een meer artistieke benadering, gevoed door alle ervaringen die ik in de loop der jaren heb opgedaan. 

Ik woon tussen Bordeaux, waar ik me heb aangesloten bij het LesAssociés collectief en mijn studio heb opgezet, en Berlijn, om me te laten inspireren en te experimenteren met andere artistieke gebieden. Ik was lange tijd op zoek naar een fotografisch materiaal dat op mij leek en vond in dichromaatrubber een nieuw onderzoeksgebied. Mijn verlangen om de realiteit van waaruit fotografie wordt gecreëerd te veranderen, wordt nu voortgezet in druk dankzij deze techniek met haar onbeperkte plastische mogelijkheden. Langzaam nader ik de vrijheden van de schilderkunst. 

De Qatsi-trilogie (Koyaanisqatsi, Powaqqatsi, Naqoyqatsi) neemt een speciale plaats in onder mijn belangrijkste inspiratiebronnen. Dit experimentele filmwerk, gedragen door de hypnotiserende muziek van Philip Glass en de radicale visie van Godfrey Reggio, heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Het leerde me dat het mogelijk is om een gevoelig en politiek verhaal te construeren zonder woorden, alleen door het arrangement van ritme, licht en beweging.  Zij beschouwt montage als een vorm van taal, wat vooral resoneert met mijn manier van kijken naar fotografisch materiaal als een stroom en levend materiaal, vooral in de performances die ik ontwikkel. 

Ik ben erg gevoelig voor wat er gebeurt tussen de vakjes van een stripboek, in de lege ruimtes van een fotoboek, in de ellipsen, de gebieden die aan de verbeelding van de lezer of kijker worden overgelaten. Ik hou niet zozeer van fotografie om wat ze laat zien, maar om haar vermogen om stiltes, vaagheden, leegtes toe te laten... Het zijn al deze actieve ruimtes van verhaal en projectie die mij interesseren. 

2. Hoe is het idee voor de tentoonstelling ontstaan? Welke rol speelt u in dit project en wat is uw relatie met de verschillende kunstenaars? 

Ashes of the Future is bedoeld als voortzetting van Dysnomia, waarbij ik vooral geïnteresseerd ben in het fundamentele element vuur. Ik verken graag de paradoxale dimensie van vuur: Drager van levensenergie en dood, van kennis en vernietiging. Ik bekijk vuur graag in zijn dubbele Prometheïsche dimensie: tegelijkertijd bevrijdend en vernietigend. 

Het leven op aarde kon alleen gecreëerd en in stand gehouden worden door een delicaat evenwicht tussen de elementen. Vuur speelt, net als alle andere elementen, een ambivalente rol. Het is de oorsprong van veel stichtingsmythes en de eerste technische kennis; het stelde de mens in staat om van rauw naar gaar te gaan, om samen te komen, zichzelf te beschermen en materie te verwerken. Maar het is ook een potentieel instrument van onze eigen ondergang als het gebruikt wordt voor destructieve doeleinden, of als het een symptoom wordt van een oververhitte wereld: een weerspiegeling van onze intrede in het calorische. 

Wat ik in Ashes of the Future probeer te bevragen is deze fundamentele spanning, de behoefte aan evenwicht tussen krachten die we maar al te vaak negeren omdat we ons laten meeslepen door onze overmoed - deze buitensporigheid die ons ertoe brengt onszelf als meesters en eigenaars van het levende te beschouwen. Het vuur is dan niet langer tevreden met gloeien of verwarmen, maar met verteren. 

Het is een eer om Ashes of the Future te laten zien als onderdeel van het Fotohaus Arles programma dat is samengesteld door Christel Boget. We kennen elkaar al heel lang en ik bewonder haar inzet om kunstenaars uit Frankrijk en Duitsland samen te brengen door middel van fotografie. Een verbinding en een dialoog creëren - is dat niet de essentie van wat wij als kunstenaars willen bereiken?  Ik denk dat deze editie bijzonder rijk zal zijn omdat er verschillende collectieven geëerd zullen worden.   

3. Wat betekenen de Rencontres d'Arles voor u? 

Arles is een zachte mix van ontdekkingen, ontmoetingen en reünies.  De rijkdom aan relaties die hier worden gesmeed, de inspiratie die ons te wachten staat op een tentoonstelling of bij een boekpresentatie, maken dit evenement tot een niet te missen ontmoetingsplaats voor de sector. Na verloop van tijd is het een ritueel geworden en kun je bijna gewoontes ontwikkelen. Het is een geluk om bevriende kunstenaars, galeriehouders en curatoren van over de hele wereld op één plek te kunnen ontmoeten. Hier exposeren is nog beter, omdat het een overzicht is van hedendaagse fotografische creaties. Ik nodig alle fotografieliefhebbers uit om van dit unieke evenement in Zuid-Frankrijk te genieten! 

4. U heeft WhiteWall gevraagd om uw project te steunen - waarom heeft u dat gedaan? Hoe ziet u WhiteWall en hoe heeft u de samenwerking tot nu toe ervaren? 

Ik heb WhiteWall benaderd omdat ik wist dat ik op hun expertise en normen kon vertrouwen. Het werk dat ik doe met Ashes of the Future vereist een zeer fijn afdrukproces, vooral met de grote formaten en materiaalreproductie. 

In deze serie worden verschillende iconografische registers uit verschillende bronnen met elkaar vermengd: reprografieën van vlakke films, archiefbeelden, zwart-wit, kleuren- en wetenschappelijke foto's. Deze heterogene materialen worden geordend en geordend. Deze heterogene materialen zijn georganiseerd volgens een discursieve logica waarin de beelden met elkaar dialogeren, op elkaar reageren en elkaar soms tegenspreken; als vele lagen van een enkel fragmentarisch verhaal. Ik had een laboratorium nodig dat in staat was om de subtiliteit achter elke af te drukken foto te begrijpen en dat verschillende soorten media en kaders kon aanbieden die pasten bij de scenografie die we aan het ontwerpen waren.  Ik wist al dat ze een goede reputatie hadden, maar ik was vooral onder de indruk van de menselijke kwaliteit van de samenwerking en ondersteuning.